Σε άρθρο του κ. Στούπα, διαβάζω (γράφει με τίτλο <Η "μαφία" του γάλακτος και οι βουλευτές που μας αξίζουν...>, αλλά το παρακάτω κείμενο δεν έχει σχέσει με το γάλα):
"Τούτο σημαίνει πως κάθε 2-3 πόλεις της επαρχίας για να έχουν φρέσκο γάλα ημέρας θα χρειάζονται μια τουλάχιστον τοπική μικρή βιομηχανία. Αν η τελευταία ανεβάζει την τιμή για να κερδίσει περισσότερα, θα δημιουργεί αυτόματα τα περιθώρια να έρθει η γαλακτοβιομηχανία από τη γειτονική περιοχή να πουλήσει ή να δημιουργηθεί νέα..."
Συγνώμη, αλλά αυτό το "ή να δημιουργηθεί νέα" είναι λάθος (και το έχουμε δει να χρησιμοποιείται κατά κόρον σε νεοφιλελεύθερα επιχειρήματα πως η αγορά αυτο-διαμορφώνεται).
Βάσει του κειμένου, πρέπει να θεωρούμε λοιπόν ότι ένα τοπικό μονοπώλιο (η μία τοπική βιομηχανία) μπορεί να γκρεμιστεί αν αρχίσει να πουλάει ακριβά, γιατί κάποιος άλλος θα φτιάξει μία νέα μονάδα και θα τον ανταγωνιστεί. Μα όποιος και να είναι ο άλλος θα πρέπει να αποσβέσει το κόστος της επένδυσής του. Με το που ξεκινήσει να πουλάει ο νέος ανταγωνιστής, ο παλιός θα ρίξει τις τιμές και εφόσον δεν έχει να αποσβέσει τίποτα, θα έχει μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους, οπότε θα κάνει και κάποια επιπλέον προσφορά, έστω και με μηδέν κέρδος και ο ανταγωνιστής θα βλαστημά γιατί έκανε την επένδυση.
Ας πάρουμε παράδειγμα που γνωρίζω, μέσω τρίτων. Το σίδερο οικοδομών στην Ελλάδα είναι ακριβότερο από ότι αν το εισαγάγεις. Λογικό λοιπόν να κάνεις εισαγωγή. Αν κάνεις για σένα, δε θα σε ενοχλήσει κανείς (αλλά τόσο λίγο τσάμπα κόπος), αν πας να ασχοληθείς σοβαρά με το εμπόριο σιδήρου, οι Έλληνες θα μειώσουν τις τιμές, ώστε να μην μπορείς να πουλήσεις.
Επειδή μπορεί να σκεφτείτε (όπως κι εγώ) ένα σωρό από αν, παρακαλώ σκεφτείτε τα μέσα από την παρακάτω πραγματικότητα. Ένας επιχειρηματίας επενδύει με σκοπό το κέρδος και όχι με σκοπό να σπάσει κάποιο ολιγοπώλιο ή μονοπώλιο, αν είναι να έχει σημαντικό ρίσκο, δε θα επενδύσει, εκτός αν έχει πολύ μεγάλο κέρδος. Οπότε παρότι κάποιος πιθανόν να μπορέσει να βγάλει κάποιο κέρδος αν το πολεμήσει, κανείς δε θα το κάνει, γιατί πολλής κόπος, μικρό αποτέλεσμα.
Δηλαδή δεν υπάρχει λύση;
Ναι, κι εδώ μπαίνει το κράτος με σωστούς νόμους και ως σύνολο και οργανωμένοι οι καταναλωτές. Η λύση παραμένει δύσκολη, αλλά βασίζεται σε μποϊκοτάζ, νόμους που επιτρέπουν διαφάνεια στα οικονομικά των επιχειρήσεων και ελέγχους ορθής εφαρμογής των νόμων τόσο από κρατικούς ελεγκτές όσο και από τους πολίτες.
"Τούτο σημαίνει πως κάθε 2-3 πόλεις της επαρχίας για να έχουν φρέσκο γάλα ημέρας θα χρειάζονται μια τουλάχιστον τοπική μικρή βιομηχανία. Αν η τελευταία ανεβάζει την τιμή για να κερδίσει περισσότερα, θα δημιουργεί αυτόματα τα περιθώρια να έρθει η γαλακτοβιομηχανία από τη γειτονική περιοχή να πουλήσει ή να δημιουργηθεί νέα..."
Συγνώμη, αλλά αυτό το "ή να δημιουργηθεί νέα" είναι λάθος (και το έχουμε δει να χρησιμοποιείται κατά κόρον σε νεοφιλελεύθερα επιχειρήματα πως η αγορά αυτο-διαμορφώνεται).
Βάσει του κειμένου, πρέπει να θεωρούμε λοιπόν ότι ένα τοπικό μονοπώλιο (η μία τοπική βιομηχανία) μπορεί να γκρεμιστεί αν αρχίσει να πουλάει ακριβά, γιατί κάποιος άλλος θα φτιάξει μία νέα μονάδα και θα τον ανταγωνιστεί. Μα όποιος και να είναι ο άλλος θα πρέπει να αποσβέσει το κόστος της επένδυσής του. Με το που ξεκινήσει να πουλάει ο νέος ανταγωνιστής, ο παλιός θα ρίξει τις τιμές και εφόσον δεν έχει να αποσβέσει τίποτα, θα έχει μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους, οπότε θα κάνει και κάποια επιπλέον προσφορά, έστω και με μηδέν κέρδος και ο ανταγωνιστής θα βλαστημά γιατί έκανε την επένδυση.
Ας πάρουμε παράδειγμα που γνωρίζω, μέσω τρίτων. Το σίδερο οικοδομών στην Ελλάδα είναι ακριβότερο από ότι αν το εισαγάγεις. Λογικό λοιπόν να κάνεις εισαγωγή. Αν κάνεις για σένα, δε θα σε ενοχλήσει κανείς (αλλά τόσο λίγο τσάμπα κόπος), αν πας να ασχοληθείς σοβαρά με το εμπόριο σιδήρου, οι Έλληνες θα μειώσουν τις τιμές, ώστε να μην μπορείς να πουλήσεις.
Επειδή μπορεί να σκεφτείτε (όπως κι εγώ) ένα σωρό από αν, παρακαλώ σκεφτείτε τα μέσα από την παρακάτω πραγματικότητα. Ένας επιχειρηματίας επενδύει με σκοπό το κέρδος και όχι με σκοπό να σπάσει κάποιο ολιγοπώλιο ή μονοπώλιο, αν είναι να έχει σημαντικό ρίσκο, δε θα επενδύσει, εκτός αν έχει πολύ μεγάλο κέρδος. Οπότε παρότι κάποιος πιθανόν να μπορέσει να βγάλει κάποιο κέρδος αν το πολεμήσει, κανείς δε θα το κάνει, γιατί πολλής κόπος, μικρό αποτέλεσμα.
Δηλαδή δεν υπάρχει λύση;
Ναι, κι εδώ μπαίνει το κράτος με σωστούς νόμους και ως σύνολο και οργανωμένοι οι καταναλωτές. Η λύση παραμένει δύσκολη, αλλά βασίζεται σε μποϊκοτάζ, νόμους που επιτρέπουν διαφάνεια στα οικονομικά των επιχειρήσεων και ελέγχους ορθής εφαρμογής των νόμων τόσο από κρατικούς ελεγκτές όσο και από τους πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου